ای رأفـت تو رأفـت ذات خــدا رضــا            از پـای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت از آن رضاست که در عرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضا، رضا

هر کس که بیشتر کرمش می‌رسد به خلق            او بـیـشـتر بَـرَد به درت الـتـجـا رضا
عیسی صفای روح گرفته در این حرم            موسی ستاده بر در تو با عـصا رضا
از روضـۀ مـقـدس تو می‌وزد نـسـیـم            تـا بـاغ خُـلـد، بـا نـفـس انـبـیــا رضــا
جوشد ز بس اجابت از این آستان قدس            گـم می‌شود کنار ضریحت دعا، رضا
آغوش خود گـشوده برای خوش‌آمدش            از هر دری که سوی تو آید گدا، رضا
خود پیـشتر ز خـواندن اذن دخول من            بر من نگاه کـردی و گـفـتی بیا رضا
در کوی تو ز بس که رؤفی تو، زائرت            داند ثواب، اگر چه بیارد خـطا، رضا
من شرم می‌کـنم که بیایم در این حرم            تو می‌زنی مرا ز کرامت صدا، رضا
آید به گوش دل ز طـپـش‌های سیـنه‌ام            دائـم صـدای زمـزمـۀ یـا رضـا رضـا
در آسـتـان قـدس تـو انـگـار مـی‌کـنـم            گـردیـده قـسـمـتم سـفـر کـربـلا رضـا
نـشـناخـتـم، امـام زمـان زائـر تو بـود            کـردم سـلام و داد جـواب مـرا رضـا
با آنکه شـهـریـار هـمه عـالمی، کسی            مـثـل تو نـیـست بـا فـقـرا آشـنـا رضـا
یک بار اگر کند به خـراسان زیارتت            بر بـازدیـد زائـرت آیی سـه جـا رضا
اول به خُـلـد فـاطـمه گـوید جـواب او            هرکس صدا زند ز ره صدق «یارضا«
مـولای مـن به جـان جـواد الائـمّـه‌ات            دسـت مـرا بـگـیـر، بـرای خـدا رضـا
دست مرا گرفـتی و سوگـند می‌خورم            آقـاتـری از ایـنکـه نـمـایی رهـا رضا
زوّار چون به سوی حریمت سفر کنند            باید که جان دهـند به گـنـبـد نـما رضا
هرکس به عمر خود شده مأنوس با کسی            میثم گرفـتـه انس بـه مهـر شما، رضا